Ach ja. Daar gaan we weer. Assen is er inmiddels aan gewend dat er grappenmakers op deze aardbol rondlopen die de hoofdstad van Drenthe graag kleineren en die er niet tegenop zien om de bevolking van Motorstad Assen af en toe een beetje te beledigen.

In de aflevering van het semi-journalistieke tv-programma Jinek van donderdag 7 januari 2016 was het weer eens raak. Bovenstaand filmpje geeft het sfeertje, waarin het gebeurde, goed weer. En presentatrice Jinek was het met de sprekers eens.

Ik kon er wel om lachen. Maar toch ergert het mij ook. Niet, omdat Assen hier beledigd wordt. Maar wel omdat er blijkbaar altijd weer mensen zijn die op bepaalde momenten in hun leven het slachtoffer worden van hun eigen superioriteitsgevoel. Zoals Vincent van Rossem in dit geval. Dergelijke mensen beseffen niet dat hun eigen alledaagse werkelijkheid in maar zeer weinig opzichten verschilt van die - van miljoenen andere Nederlanders. Ook zij zitten bijvoorbeeld regelmatig stennend en onwelriekend op de plee. Nou ja. Toegegeven. Dat de Van Rossems dat niet in Assen willen doen, dat valt hen uiteraard te prijzen. :-)

Ik hou wel van die mopperende familie Van Rossem, van wie ik echter nog steeds niet met zekerheid kan zeggen of zij op tv helemaal zichzelf zijn of dat zij de kluit belazeren door hun aangeboren bromberen-gemoed te gelde te maken via toneelstukjes waarin volgens mij nogal veel ouderwetse Drentse heideplaggen-humor voorkomt.

Zij hebben in feite veel gemeen met de meest-brommerige exemplaren van de scheerzeep-arme veendrenten die pakweg honderd jaar geleden nog ongeschoold edoch welgemoed door de Drentse veengebieden sjokten.

Ik herken der veul in wo’k maor zeggen. :-)

Dus ach.

Assen. Ik krijg er bijna een superioriteitsgevoel van.

:-)

Tenslotte nog even de eerste Koning van Nederland.

In 1807 bezocht hij Assen. En in die periode werd hij hartstochtelijk verliefd op de wereld die hij er (met name op en om de oude kloosterbrink) aantrof.

Zijn naam was Koning Lodewijk Napoleon en hij was een jongere broer van de Franse Keizer Napoleon Bonaparte.

De vriendelijke koning verleende het paradijselijke Assen onder meer stadsrechten. Ook maakte hij plannen om er een prachtig landhuis te bouwen dat in de nabije toekomst zou kunnen fungeren als het zomerverblijf van de Nederlandse koning en zijn familie.

Ooit leefde er dus op deze aarde een beschaafde geest die de ware aard van Assen herkende en die de bevolking en de omgeving van het groene dorp werkelijk liefhad. :-)

Maar ja.

De plannen voor een zomerverblijf gingen niet door omdat de zachtaardige koning in ongenade viel bij zijn vechtlustige keizerlijke broer in Parijs die hem het koningschap van Nederland ontnam.

Het toenmalige dorpje Assen hield er gelukkig nog wel het stedelijke bouwplan De Nieuwe Huizen aan over en het lieflijke dorp van weleer is tot op de dag van vandaag officieel Een Echte Nederlandse Stad.

Waarvan akte!

Ab Drijver

Superioriteitsgevoel. Daar hadden wij het over. In 2006 publiceerde de schrijver Marcel Moring zijn literaire hoogstandje Dis. In dat lijvige boekwerk vergelijkt hij de Drentse hoofdstad met de hel (alom bekend, als onderdeel van het hiernamaals) en schildert hij Assen af als ‘de aars van de wereld’.

Ik ken Moring goed, vanuit de tijd waarin wij elkaar dagelijks ontmoetten, als redacteuren van de toenmalige Drents Groningse Pers die onder meer de Provinciale Drentse en Asser Courant uitgaf.

Marcel is een fijnzinnige intellectueel die toen al verkondigde dat hij geen toekomst voor zichzelf zag als journalist van een regionaal dagblad maar dat hij een bekende en succesvolle schrijver wilde worden.

Hij heeft zijn droom waargemaakt en Dis is een bijzonder boek dat mij in verschillende opzichten boeide en dat mij zelfs, totaal onverwacht, ook letterlijk ontroerde.

Maar Assen moest het er wel op wrede wijze in ontgelden. Ik denk dat wij er maar doorheen moeten kijken, als iemand als Marcel Moring meent dat hij de stad Assen met de aars van de wereld moet vergelijken.

Een Drent mompelt dan: Meneer zal wel geliek hebben.

En daar blijft het dan ook bij.

O ja. En dan was daar ook nog ene Yvonne Kroonenberg die zich, in 2014, in een interview in HP/De Tijd, op wel zeer laatdunkende wijze uitliet over de Assenaren die zij in de Action in Drenthe’s hoofdstad had aanschouwd toen zij er zelf koopjesbelust op zoek was naar dikke schrijfblokken van 72 eurocent per stuk.

Kroonenberg sprak: ‘In Assen wonen simpele mensen met klassieke Drentse koppen, met uitdrukkingsloze ogen’.

De schrijfster was een dag eerder te gast geweest op het boekenbal in De Nieuwe Kolk. Volgens kenners, die haar de volgende dag in de Action zagen lopen, vulde zij haar winkelmandje aldaar met goedkope parfum en afgeprijsde toiletartikelen.

Terwijl zij dat deed verspreidde zij de bekende geur van Drentse kruidenbitter en van rode wijn van de Aldi. Een mengsel dus, van randstedelijk-literaire allure.

Ik citeer haar nog maar even, met dank aan HP/De Tijd: ‘Ik liep daar rond en probeerde de mensen te begrijpen op de zelfde manier als dat ik mij probeer te verdiepen in het geestelijk leven van dieren’.

Het heeft geen zin om op deze plek nu nog maar weer eens een paar overjarige koeien uit de sloot te halen.

En het zou ronduit belachelijk zijn als ik, als geboren en getogen Assenaar, zelf erfelijk belast zijnde met twee deemoedige Drentse honden-ogen en zwaar gebukt gaande onder het bekende Syndroom van Bartje (SB), waardoor ik traditiegetrouw, en bij voorkeur in de donkere dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw, ieder jaar maar weer op listige wijze de klompen van mijn buren aan beide kanten van mijn boomhut weet vol te plassen, als ik dus het geschoolde waarnemingsvermogen van een beroepsmatig schrijvende Action-fan in twijfel zou gaan trekken.

Ik meen mij namelijk te herinneren dat ik op die bewuste dag ook in de Action was en dat Yvonne Kroonenberg mij toen, op een wonderlijk-intiem moment tussen de volgepropte schappen, diep in de ogen heeft gekeken.

 En dat moet toen haast wel, voor beide partijen, een blik van herkenning hebben opgeleverd. Ik, met mijn Drentse hondenogen. En zij met dat scherpe westerse bekkie van heur.

Zij had zonder meer het assertieve zusje van Bartje kunnen zijn.

En wij hadden samen nog lang en gelukkig kunnen leven.

Geschreven; met dank aan de immer voort-mopperende Van Rossempjes, het blonde feeksje Jinek dat er, tot op heden, telkens weer in geslaagd is om beta-kritisch-stoer en alfa-lieftallig-bevallig tegelijk te zijn, de diepzinnige denker Marcel Moring die, als het er werkelijk op aankomt, beslist geen hekel heeft aan Bartje, de koopjesbeluste mensenkenster bij uitstek Yvonne Kroonenberg en de eerste (Franse) koning van Nederland: Lodewijk Napoleon die zich zeer waarschijnlijk met huid en haar heeft laten opvreten (lees: inpakken) door het eeuwig-slimme volkje van Assen.